tel: 61 426 13 44 lub tel. 781 861 589 e-mail: glo2@o2.pl Kontrast Standard
A A A

Patroni

 


Dąbrówka

Dobrawa, Dąbrówka (?-977), księżniczka czeska, córka Bolesława I. W 970 r. założycielka kościoła św. Trójcy i św. Wita w Gnieźnie. W znacznej mierze przyczyniła się do przyjęcia przez Polskę chrztu i umocnienia stosunków polsko-czeskich. Małżeństwo Mieszka z Dąbrówką w 965 roku było potwierdzeniem sojuszu Polski z Czechami. Według niemieckiego kronikarza Thietmara, żyjącego za czasów Bolesława Chrobrego, księżniczka, chcąc zdobyć zaufanie i posłuch u męża, nie wstrzymywała się od jedzenia dań mięsnych w czasie Wielkiego Postu, równocześnie modląc się o nawrócenie Polski. Tym sposobem zyskała zaufanie Mieszka. Z pewnością Dobrawa stała się dla Mieszka nauczycielką nowej wiary. Urodziła mu syna Bolesława, późniejszego króla Polski, oraz córkę Świętosławę zwaną Sygrydą lub Storradą. Zmarła w 977 roku, pochowano ją najpewniej w Gnieźnie. Po jej śmierci Mieszko ponownie się ożenił – z córką margrabiego Teodoryka – Odą.

Bolesław Kasprowicz

Bolesław Kasprowicz urodził się 29 września 1859 w Czempiniu. Ukończył szkołę powszechną i trzyletnią handlową w Poznaniu. W roku 1888 założył w Gnieźnie Fabrykę Wódek i Likierów. O wartości wyrobów Kasprowicza najlepiej świadczy fakt uzyskania kilkudziesięciu nagród przyznanych przez władze państwowe, organizacje gospodarcze polskie i niemieckie oraz zagraniczne. W 1893 Kasprowicz poślubił Ewę Rozalię z Ostrowa Wielkopolskiego. Jako rodzice zadbali o wykształcenie swoich dzieci – syn Bolesław Piotr ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Berlinie i uzyskał doktorat z ekonomii na Uniwersytecie Poznańskim. Córka Jadwiga przebywała w Belgii, w klasztorze, a potem uczyła się na kursach w Warszawie i przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Halina kształciła się u sióstr urszulanek w Anglii, a po drugiej wojnie światowej była znana w Gnieźnie jako przewodnik PTTK. Najmłodsza Wanda pobierała naukę prywatnie. Kasprowiczowie zgromadzili ogromny księgozbiór. Prowadzili dom otwarty, gościli emisariuszy politycznych, działaczy konspiracyjnych, naukowców, artystów, literatów i studentów, którzy otrzymywali wsparcie finansowe.
Bolesław Kasprowicz był jednym z założycieli Związku Towarzystw Kupieckich (1907) oraz Związku Fabrykantów w Poznaniu (1910). W Gnieźnie w latach 1909-1939 przewodniczył radzie nadzorczej spółdzielni rolniczo-handlowej „Rolnik”. Od 1919 przewodniczył Towarzystwu Gimnastycznemu „Sokół”. Uczestniczył w przygotowaniach do powstania wielkopolskiego i wchodził w skład Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu (1918-1919). W latach 1918-1919 działał m.in. w Zrzeszeniu Przemysłowców Zachodniej Polski, Komitecie Powszechnej Wystawy Krajowej. Był współinicjatorem i współzałożycielem Targów Poznańskich. Ufundował pierwszy budynek biurowy na terenie targów ( obecnie nieistniejący). Był założycielem i fundatorem gimnazjum żeńskiego w Gnieźnie – obecnego II Liceum Ogólnokształcącego, radnym miasta, członkiem magistratu (1919-1931) i prezentem Gniezna (1919). Wybuch drugiej wojny światowej przerwał pasmo sukcesów zawodowych i działalność społeczną Bolesława Kasprowicza. W roku 1941 państwo Karpowiczowie zostali wysiedleni z Gniezna do Generalnego Gubernatorstwa. Po krótkim pobycie w okolicach Krosna zamieszkali w Warszawie. Tam 15 października 1943 Bolesław Kasprowicz zmarł. Został pochowany na cmentarzu powązkowskim. W roku 1946 jego zwłoki przeniesiono do rodzinnego grobowca na cmentarzu w Gnieźnie.

Błogosławiona Jolenta

Błogosławiona Jolenta urodziła się w roku 1235 w Ostrzyhomiu. W roku 1256 została żoną księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego.
Wywierała wielki wpływ na otoczenie. Pobożnym i hojnym sposobem życia zjednała sobie miłość i przywiązanie poddanych. Wraz z mężem fundowała liczne klasztory franciszkańskie, opiekowała się biednymi i chorymi. Zasłynęła jako wzorowa żona i matka.
Po śmierci męża Jolenta wstąpiła do klasztoru klarysek w Starym Sączu, założonego przez jej siostrę, błogosławioną Kingę. Po śmierci siostry przeniosła się do klasztoru w Gnieźnie. Zakonnice gnieźnieńskie jednomyślnie wybrały ją ksienią. Jolenta objęła urząd, lecz pod warunkiem, że będzie podejmowała takie same posługi jak każda siostra. Odtąd aż do śmierci sprzątała i zamiatała korytarze, myła naczynia, czyniąc to dla upodobnienia się do Chrystusa. Zmarła 17 czerwca 1304 roku, sześć lat po przybyciu do Gniezna. W 1827 roku ogłoszono Jolentę błogosławioną. W roku 1880 papież Leon XIII ustanowił bł. Jolentę patronką archidiecezji poznańskiej i gnieźnieńskiej, zaś w 1892 roku złożono jej relikwie na ołtarzu nawy bocznej kościoła ojców franciszkanów w Gnieźnie.